ಜುಲೈ 4, 1902, ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪ್ರಪಂಚದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಗಂಭೀರವಾದ ದಿನವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ. ಈ ದಿನದಂದು, ಆಧ್ಯಾ ತ್ಮಿ ಕ ಸಂತ, ದಾರ್ಶನಿಕ ಮತ್ತು ದೇಶಭಕ್ತ ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇ ಕಾನಂದರು ತಮ್ಮ ಮರ್ತ್ಯ ದೇಹವನ್ನು ತೊರೆದು ದಿವ್ಯದಲ್ಲಿ ವಿಲೀ ನಗೊಂಡ ದಿನ. ಅವರು ಇಹಲೋಕದಿಂದ ನಿರ್ಗಮಿಸಿದರೂ, ಅವರ ಪರಂಪರೆಯು ಮಾನವೀಯತೆಗೆ ಸ್ಫೂ ರ್ತಿ ಮತ್ತು ಮಾರ್ಗ ದರ್ಶನ ನೀಡುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಸ್ವಾ ಮಿ ವಿವೇ ಕಾನಂದರ ಜೀವನ ಸತ್ಯ, ಸೇವೆ ಮತ್ತು ಸಮಾಜದ ಒಳಿತಿಗಾಗಿ ಅವರ ಅಚಲವಾದ ಸಮರ್ಪಣೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿ .
1863 ರಲ್ಲಿ ನರೇಂದ್ರನಾಥ ದತ್ತ ಎಂದು ಜನಿಸಿದ ಅವರು ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಿಂದಲೇ ಆಧ್ಯಾ ತ್ಮಿ ಕತೆಯತ್ತ ಆಕರ್ಷಿ ತರಾದರು. ಅವರ ಆಧ್ಯಾ ತ್ಮಿ ಕ ಮಾರ್ಗ ದರ್ಶಕರಾದ ಶ್ರೀ ರಾಮಕೃಷ್ಣರೊಂದಿಗಿನ ಅವರ ಮುಖಾಮುಖಿ ಅವರ ಜೀವನವನ್ನು ಪರಿವರ್ತಿಸಿತು ಮತ್ತು ಅವರಲ್ಲಿ ಆಧ್ಯಾ ತ್ಮಿ ಕ ಅನ್ವೇಷಣೆಯ ಬೆಂಕಿಯನ್ನು ಹೊತ್ತಿಸಿತು. ಸನ್ಯಾ ಸಿ ಮತ್ತು ಜಾಗತಿಕ ಪ್ರವಾಸಿಯಾಗಿ, ಸ್ವಾ ಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು ವೇದಾಂತದ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಹರಡಿದರು, ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಏಕತೆ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿ ಜೀವಿಯಲ್ಲಿ ಅಂತರ್ಗತವಾಗಿರುವ ದೈವತ್ವವನ್ನು ಒತ್ತಿ ಹೇಳಿದರು.
1893 ರಲ್ಲಿ ಚಿಕಾಗೋದಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವ ಧರ್ಮಗಳ ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅವರ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಭಾಷಣವು ಅಂತರ್ಧರ್ಮೀಯ ಸಂವಾದ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ವಿನಿಮಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೆಗ್ಗುರುತು ಕ್ಷಣವಾಗಿ ಉಳಿದಿದೆ. ತಮ್ಮ ಬೋಧನೆಗಳು ಮತ್ತು ಬರಹಗಳ ಮೂಲಕ, ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು ಸೇವೆ, ಸಹಾನುಭೂತಿ ಮತ್ತು ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರದ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಒತ್ತಿ ಹೇಳಿದರು. ಅವರು ಯುವಕರ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ವನ್ನು ನಂಬಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಬದಲಾವಣೆಯ ಏಜೆಂಟ್ ಆಗಲು ಅವರಿಗೆ ಅಧಿಕಾರ ನೀಡಿದರು. ಅವರ ಪರಂಪರೆಯು ಜೀವನದ ಎಲ್ಲಾ ಹಂತಗಳ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಉದ್ದೇಶ ಮತ್ತು ಅರ್ಥದ ಜೀವನವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತದೆ. ಭಾರತೀಯ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾ ತ್ಮಿ ಕತೆಗೆ ಸ್ವಾ ಮಿ ವಿವೇ ಕಾನಂದರ ಕೊ ಡುಗೆಗಳು ಅಪಾರ.
ಅವರು ದೇಶದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸಿದರು ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಹೆಮ್ಮೆ ಮತ್ತು ಗುರುತಿನ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ತುಂಬಿದರು. ಅವರ ಸಾರ್ವ ತ್ರಿ ಕ ಸಹೋದರತ್ವ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯತೆಯ ಸೇವೆಯ ಸಂದೇಶವು ಗಡಿ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಮೀರಿದೆ. ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ನಾಯಕ ಮತ್ತು ತತ್ವಜ್ಞಾನಿ ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು ತಮ್ಮ ಅಂತಿಮ ದಿನಗಳನ್ನು ರಾಮಕೃಷ್ಣಮಠ ಮತ್ತು ಮಿಷನ್ ನ ಪ್ರಧಾನ ಕಛೇ ರಿಯಾದ ಬೇ ಲೂರು ಮಠದಲ್ಲಿ ಕಳೆದರು.
ಅವರ ಆರೋ ಗ್ಯವು ಹಲವಾರು ವರ್ಷ ಗಳಿಂದ ಕ್ಷೀಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅವರ ಆತ್ಮವು ಕ್ಷೀಣಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ದೈಹಿಕ ನೋವುಗಳ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಅವರು ದಣಿವರಿಯಿಲ್ಲದೆ ತಮ್ಮ ಶಿಷ್ಯರಿಗೆ ಮಾರ್ಗ ದರ್ಶನ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಆದೇಶದ ನಾಯಕರಾಗಿ ತಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಿದರು. ಜೂನ್ 1902 ರಲ್ಲಿ, ವಿವೇ ಕಾನಂದರ ಸ್ಥಿತಿಯು ಹದಗೆಟ್ಟಿತು ಮತ್ತು ಅವರು ತೀವ್ರವಾದ ಎದೆ ನೋವು ಮತ್ತು ಉಸಿರಾಟದ ತೊಂದರೆಯಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ಶಿಷ್ಯರು ಮತ್ತು ಪರಿಚಾರಕರು ಅವರಿಗೆ ನಿರಂತರ ಕಾಳಜಿ ಮತ್ತು ಗಮನವನ್ನು ನೀಡಿದರು, ಆದರೆ ಅವರು ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದರು, ಅವರ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಲು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು. ಅವರು ತಮ್ಮ ದೇಹವನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ ಸಹ, ಧ್ಯಾನ, ಬರವಣಿಗೆ ಮತ್ತು ಶಿಷ್ಯರಿಗೆ ಸಲಹೆ ನೀಡುವುದರಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ದಿನಗಳನ್ನು ಕಳೆದರು.
ಜೂನ್ 25, 1902 ರಂದು, ವಿವೇಕಾನಂದರು ತಮ್ಮ ಶಿಷ್ಯರನ್ನು ತಮ್ಮ ಹಾಸಿಗೆಯ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಕರೆದು ಅಂತಿಮ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿದರು. ಮಾನವೀಯತೆಯ ಸೇವೆ ಮತ್ತು ವೇದಾಂತದ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಹರಡುವ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಅವರು ಒತ್ತಿ ಹೇಳಿದರು. ಅವರು ನಿಧನರಾದ ನಂತರ ಅವರ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಅವರಿಗೆ ವಹಿಸಿದರು. ಅವರ ಶಿಷ್ಯರು ಅವರ ಮಾತುಗಳಿಂದ ಆಳವಾಗಿ ಪ್ರಭಾವಿತರಾದರು ಮತ್ತು ಅವರ ಆಸೆಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಮಾಡಿದರು.
ಮುಂದಿನ ಕೆಲವು ದಿನಗಳು ವಿವೇಕಾನಂದರಿಗೆ ತೀವ್ರವಾದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಅಭ್ಯಾಸದ ಅವಧಿ. ಅವರು ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಗಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ಕಳೆದರು, ಅಂತಿಮ ಪರಿವರ್ತನೆಗಾಗಿ ಸ್ವತಃ ತಯಾರಿ ನಡೆಸಿದರು. ಜುಲೈ 1, 1902 ರಂದು, ಅವರು ಮತ್ತೆ ತಮ್ಮ ಶಿಷ್ಯರನ್ನು ಕರೆದು ತಮ್ಮ ಅಂತಿಮ ಆಶೀರ್ವಾದವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾ. ಅವರು ಈ ಹಿಂದೆ ರಚಿಸಿದ “ವೇದಾಂತ ಗೀತೆ” ಯನ್ನು ಹಾಡಲು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ವಿವೇಕಾನಂದರು ಪ್ರಶಾಂತ ನಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಶಿಷ್ಯರು ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸುತ್ತಾ ಹಾಡುತ್ತಾರೆ.
ಮರುದಿನ, ಜುಲೈ 2, 1902 ರಂದು, ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು ರಾತ್ರಿ 9:10 ಕ್ಕೆ ತಮ್ಮ ಶಿಷ್ಯರಿಂದ ಸುತ್ತುವರೆದರು. ಅವರ ಅಂತಿಮ ಪದಗಳು “ಶಾಂತಿ, ಶಾಂತಿ, ಶಾಂತಿ”, ಆಂತರಿಕ ಶಾಂತಿ ಮತ್ತು ವಿಶ್ವ ಸಾಮರಸ್ಯಕ್ಕೆ ಅವರ ಆಜೀವ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತದೆ. ಅವರ ನಿಧನವು ಅವರ ಅನುಯಾಯಿಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಜಗತ್ತಿಗೆ ತುಂಬಲಾರದ ನಷ್ಟವಾಗಿದೆ, ಆದರೆ ಅವರ ಪರಂಪರೆಯು ಜೀವಿಸುತ್ತದೆ, ಸೇವೆ, ಸಹಾನುಭೂತಿ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಜೀವನವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಪೀಳಿಗೆಯನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತದೆ.
ವಿವೇಕಾನಂದರ ಅಂತಿಮ ದಿನಗಳು ಅವರ ತತ್ವಗಳಿಗೆ ಅವರ ಅಚಲವಾದ ಸಮರ್ಪಣೆ ಮತ್ತು ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯ ಅವರ ಅವಿರತ ಅನ್ವೇಷಣೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ. ಸಾವಿನ ಮುಖದಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ, ಅವರು ತಮ್ಮ ಆದರ್ಶಗಳಿಗೆ ನಿಷ್ಠರಾಗಿ, ಗುರಿ ಮತ್ತು ಅರ್ಥದ ಜೀವನಕ್ಕಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸಲು ನಮಗೆಲ್ಲರನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದರು. ಅವರ ಬೋಧನೆಗಳು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜ್ಞಾನೋದಯ ಮತ್ತು ಸಾಮೂಹಿಕ ಸುಧಾರಣೆಯ ಕಡೆಗೆ ನಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡಲಿ. ವಿವೇ ಕಾನಂದರ ಪರಂಪರೆ ಅವರ ಬೋಧನೆಗಳನ್ನು ಮೀರಿ ವಿಸ್ತರಿಸಿದೆ. ಅವರು ಮಹಾತ್ಮಾ ಗಾಂಧಿ, ನೇತಾಜಿ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ಮತ್ತು ರವೀಂದ್ರನಾಥ ಠಾಗೋರ್ ಸೇರಿದಂತೆ ನಾಯಕರ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ನೀಡಿದರು. ಭಾರತೀಯ ಚಿಂತನೆ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಮೇಲೆ ಅವರ ಪ್ರಭಾವ ಇಂದಿಗೂ ಇದೆ.
ಭಾರತೀಯ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ಅವರ ಕೊಡುಗೆ ಅಪಾರ. ಅವರು ದೇಶದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸಿದರು ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆಮ್ಮೆ ಮತ್ತು ಗುರುತಿನ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ತುಂಬಿದರು. ಅವರ ಬೋ ಧನೆಗಳು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಮತ್ತು ಸಾಮೂಹಿಕ ಸುಧಾರಣೆಯ ಕಡೆಗೆ ನಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಜೀವನವು ನಿಸ್ವಾರ್ಥತೆ, ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಮತ್ತು ಧೈರ್ಯದ ಉಜ್ವಲ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದೆ.
ಅವರ ಅಂತಿಮ ದಿನಗಳಲ್ಲಿಯೂ, ಅವರು ತಮ್ಮ ಆದರ್ಶಗಳಿಗೆ ನಿಷ್ಠರಾಗಿ ಉಳಿದರು, ಗುರಿ ಮತ್ತು ಅರ್ಥದ ಜೀವನಕ್ಕಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸಲು ನಮಗೆಲ್ಲರನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದರು. ಅವರ ಪರಂಪರೆಯು ಮಾನವೀಯತೆಗೆ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಲು, ಆಧ್ಯಾ ತ್ಮಿ ಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಮತ್ತು ಜೀವನದ ಎಲ್ಲಾ ಅಂಶಗಳಲ್ಲಿ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಗಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸಲು ನಮಗೆ ಸ್ಫೂ ರ್ತಿ ನೀಡುತ್ತಲೇ ಇದೆ.
ನಾವು ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರನ್ನು ಅವರ ಪುಣ್ಯಸ್ಮರಣೆಯಂದು ಸ್ಮರಿಸುವಾಗ, ಅವರ ಕಾಲಾತೀತ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸೋಣ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಕರುಣಾಮಯಿ, ಹೆಚ್ಚು ಅಂತರ್ಗ ತ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಬುದ್ಧ ಜಗತ್ತನ್ನು ನಿರ್ಮಿ ಸಲು ಶ್ರಮಿಸೋಣ. ಅವರ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಸಹೋದರತ್ವ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯತೆಯ ಸೇವೆಯ ಸಂದೇಶವು ಗಡಿ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಮೀರಿದೆ. ಅವರ ಬೋಧನೆಗಳು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಉಜ್ವಲ ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸಲು ನಮಗೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ನೀಡಲಿ.
ಸ್ವಾಮೀಜಿ ಅವರ ಈ ಉಲ್ಲೇಖ ನನಗೆ ತುಂಬಾ ಕಾಡುವಂತದ್ದು.. “Talk to yourself once in a day, otherwise you may miss meeting an intelligent person in this world.” “ದಿನಕ್ಕೊ ಮ್ಮೆ ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿಕೊ ಳ್ಳಿ, ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನೀವು ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಬುದ್ಧಿವಂತ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬಹುದು.” ಈ ಉಲ್ಲೇಖವು ನಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆತ್ಮಾವಲೋಕನ ಮತ್ತು ಆತ್ಮಾವಲೋಕನದ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆತ್ಮಾವಲೋಕನದ ಮಹತ್ವವನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ.
ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುವ ಮೂಲಕ, ನಾವು ಸ್ವಯಂ-ಅರಿವು, ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಮತ್ತು ಆಂತರಿಕ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು, ಇದು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆ, ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಅರ್ಥ ಪೂರ್ಣ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ನಾವು ಈ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ ಮತ್ತು ಆತ್ಮಾವಲೋಕನಕ್ಕೆ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡೋಣ, ನಮ್ಮ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ವನ್ನು ಅನ್ಲಾಕ್ ಮಾಡೋ ಣ ಮತ್ತು ನಾವು ಬಯಸುತ್ತಿರುವ ಬುದ್ಧಿವಂತ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಾಗೋ ಣ.
ದೀರ್ಘಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ವಸ್ತುನಿಷ್ಠ ಆನಂದವು ನೋವು ತರಬೇ ಕು, ಏಕೆಂದರೆ ಬದಲಾವಣೆ ಅಥವಾ ಸಾವಿನ ಸತ್ಯ All objective pleasure in the long run must bring pain, because of the fact of change or death. ಅದೊಂದು ಆಳವಾದ ಒಳನೋ ಟ! ಸ್ವಾ ಮಿ ವಿವೇ ಕಾನಂದರ ಹೇಳಿಕೆಯು ಆನಂದ ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲ ವಸ್ತುಗಳ ನಶ್ವರತೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದ ಪ್ರಕಾರ, ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ಅನುಭವಿಸುವ ಯಾವುದೇ ಸಂತೋಷ ಅಥವಾ ಸಂತೋಷವು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಕ್ಷಣಿಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಬದಲಾವಣೆ ಅಥವಾ ಸಾವಿನ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯಿಂದಾಗಿ ನೋವು ಅಥವಾ ಸಂಕಟಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಕಲ್ಪನೆಯು ಬೌದ್ಧರ ಅಶಾಶ್ವತತೆ (ಅನಿತ್ಯ) ಮತ್ತು ಮಾಯಾ (ಭ್ರಮೆ) ಯ ಹಿಂದೂ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ಬೇರೂರಿದೆ.
ಆನಂದದೊಂದಿಗಿನ ನಮ್ಮ ಬಾಂಧವ್ಯ ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುವ ನಮ್ಮ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವೆ ಎಂದು ಅದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವು ನಮ್ಮ ಆನಂದದ ಅನ್ವೇಷಣೆಯನ್ನು ಮರುಮೌಲ್ಯಮಾಪನ ಮಾಡಲು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಬದಲಿಗೆ ಆಂತರಿಕ ಶಾಂತಿ, ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸುವತ್ತ ಗಮನಹರಿಸುತ್ತದೆ.
ಆನಂದದ ಕ್ಷಣಿಕತೆಯನ್ನು ಗುರುತಿಸುವ ಮೂಲಕ, ಬಾಹ್ಯ ಸಂದರ್ಭಗಳ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿಲ್ಲದ ಸಂತೋಷ ಮತ್ತು ನೆರವೇರಿಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ ತಿಳುವಳಿಕೆಯನ್ನು ನಾವು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ, ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಹೇಳಿಕೆಯು ಆನಂದ, ನೋವು ಮತ್ತು ಮಾನವ ಅನುಭವದ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಆಲೋಚಿಸಲು ಮತ್ತು ಶಾಶ್ವತವಾದ ನೆರವೇರಿಕೆ ಮತ್ತು ಸಂತೋಷವನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ತರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಆಳವಾದ ತಿಳುವಳಿಕೆಯನ್ನು ಪಡೆಯಲು ನಮ್ಮನ್ನು ಆಹ್ವಾ ನಿಸುತ್ತದೆ.
ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ, “ಎದ್ದೇಳಿ, ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ಗುರಿಯನ್ನು ತಲುಪುವವರೆಗೆ ನಿಲ್ಲಬೇಡಿ.” ನಾವು ಅವರ ಜೀವನ ಮತ್ತು ಬೋಧನೆಗಳಿಂದ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಪಡೆಯುವುದನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸೋಣ ಮತ್ತು ನಮಗಾಗಿ ಮತ್ತು ಮುಂದಿನ ಪೀ ಳಿಗೆಗೆ ಉತ್ತಮ ಜಗತ್ತನ್ನು ರಚಿಸುವತ್ತ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋಣ. ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಜೀವನ ಮತ್ತು ಪರಂಪರೆ ಮಾನವೀ ಯತೆಗೆ ಸ್ಫೂ ರ್ತಿ ಯ ದಾರಿದೀ ಪವಾಗಿದೆ. ಅವರ ಸೇ ವೆ, ಸಹಾನುಭೂತಿ ಮತ್ತು ಸ್ವಯಂ-ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರದ ಸಂದೇಶವು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಮತ್ತು ಸಾಮೂಹಿಕ ಸುಧಾರಣೆಯ ಕಡೆಗೆ ನಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ನಾವು ಅವರ ಸ್ಮರಣೆಯನ್ನು ಗೌರವಿಸಿದಂತೆ, ಸತ್ಯ, ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯತೆಯ ಸೇವೆಯ ಅನ್ವೇಷಣೆಗೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಪುನಃ ಒಪ್ಪಿಸೋಣ.
-ಲಿಖಿತ್ ಹೊನ್ನಾಪುರ , ಮಾಗಡಿ ತಾಲ್ಲೂಕು , ರಾಮನಗರ ಜಿಲ್ಲೆ
